سلام برعموجان امام زمان عجل الله تعالی فرجه شریف

آری آری آری

چه خوش فرمود:

چشمها از هیبت چشمان من در تاب بود

محو چشمم،چشم ها وچشم من برآب بود

چشم گفتم،چشم دادم،چشم پوشیده از آب

من سرا پا چشم وچشمم جانب ارباب بود

لبیک یاحسین علیه سلام

واکاوی مفهوم و سند حدیث: به سنت من و سنّت خلفای راشدین تمسّک جویید
آیت الله سید علی حسینی میلانی
انتشارات الحقایق، چاپ سوم، 1392، قم
در برخی از کتابهای اهل سنت روایتی است که رفتار و اعمال خلفا را توجیه می کند و یا به اعمال و رفتار مغایر با احکام اسلامی آنها را صورت شرعی می دهد. این روایت چنین است:
علیکم بسنّتی وسنّة الخلفاء الراشدین؛
به سنّت من و سنّت خلفاى راشدین تمسّک جویید!
از آنجایی که از این حدیث به عنوان دستاویز برخی از اعمال مغایر با احکام اسلامی و سند توجیه کننده رفتار خلفا و امرا بهره بردارى شده، آیت الله سید علی حسینی میلانی در کتاب سنت پیامبر یا سنت خلفا به بررسی این روایت پرداخته است، تا نشان دهد که این روایت، ساختگی است و از سوی موالیان معاویه جعل و منتشر شده است.
وی در سه بخش به کاوشی علمی دربارۀ این روایت دست می یازد:
در بخش نخست نگارندگان حدیث و سندهای آن را بر می شمارد و روایت را به نقل ترمذى، ابوداوود، ابن ماجه، احمد بن حنبل، و حاکم نیشابورى نقل می کند.
در بخش دوم اسناد حدیث را می شناساند و نکاتى دربارۀ سند و دلالت حدیث بیان می کند که برخی از این نکات چنین است:
اول اینکه صحابه رسول خدا رفتارهایی در مخالفت با خلفا انجام دادند و اگر سنت خلفا همان سنت رسول خدا صلی الله علیه وآله بود آنان نباید چنین اعمالی را مرتکب می شدند؛ حتی شخص عمر بن خطاب به صراحت با برخی از رفتارهای ابوبکر مخالفت کرده است.
دوم اینکه این حدیث تنها از یک نفر به نام عرباض بن ساریه سلمی نقل شده است؛ عجیب نیست که سخنرانی پیامبر در حضور جمع آنهم با این کیفیت که در روایت نقل شده، تنها از این شخص نقل شود؟
سوم اینکه راویان بعد از عرباض، در حمص هستند؛ یعنی این روایت فقط در شام رواج داشته آنهم در زمان معاویه؛ آیا این نمی تواند به خاطر دشمنی با امیر المؤمنین علیه السلام باشد؟
چهارم اینکه بخاری، مسلم و نسائی از نقل این روایت خودداری کرده اند.
نویسنده محترم سپس در ادامه به بررسی شخصیت راویان روایت از جمله عرباض، یحیى بن ابى المطاع شامى، حُجر بن حجر حمصى، عبدالرحمان بن عمرو شامى، عبداللّه بن علاء دمشقى، ضمرة بن حبیب، خالد بن معدان حمصى، محمّد بن ابراهیم بن حارث تیمى دمشقى، بحیر بن سعد حمصى، ولید بن مسلم دمشقى، معاویة بن صالح حمصى و … پرداخته و به ضعف بسیاری از اینان در نقل حدیث و نگاه رجالی اشاره کرده و بطلان سندى حدیث را نشان داده است.
در ادامه شرح حال دو تن از بزرگان اهل سنت (حافظ ابن قطّان فاسى، ابن عربى مالکى) که این روایت را غیر صحیح دانسته اند آمده است.
در بخش سوم به استناد این حدیث در علوم مختلف اشاره کرده است از جمله: استناد غزالی در علم اخلاق، ملا علی قاری در علم حدیث، استناد برخی از متکلمین در علم کلام، استناد برخی از فقها در علم فقه و توجیه تحریم ازدواج موقت و متعه حج توسط عمر، نیز توجیه بدعت عثمان در افزایش تعداد اذان در روز جمعه.
http://www.al-milani.com/farsi/books/b.php?cat=5&itemid=155

مشخصات فردی و زندگینامه

نام:سید محمد

نام خانوادگی:یثربی

شهرت:حاج میر سید محمد یثربی

آدرس وب سایت:http://www.yasrebi.ir

نخصص ها:فقه و اصول ، تفسیر ، اخلاق و عرفان

زندگی نامه

الف:ولادت ونسب:

حضرت آیت الله حاج میر سید محمد یثربی-ادام الله ظله العالی- از علمای ربانی وفقیهی بزرگوار از تبار فقهای نگاهبان حریم اعتقادات شیعی هستند.ایشان در سال 1333 هجری شمسی در شهر مقدس قم(مهد علم وفقاهت واجتهاد ،شهر خون قیام،شهر کریمه اهل بیت حضرت فاطمه معصومه-سلام الله علیها-) در بیت فقه وفقاهت چشم به جهان گشود.

پدر بزرگوارشان حضرت آیت الله آقای حاج سید مهدی یثربی-قدس سره- ووالده گرامشان خانم حاجیه زهرا آل آقا(فرزند مرحوم آیت الله حاج آقا عبداااه آل آقا ونواده مرحوم آیت الله آقای حاج آقا بزرگ ساوجی از اعلام مدرسین حوزه تهران در قرن گذشته و اوایل قرن معاصر،حفیده بیت علامه مجدد وحید بهبهانی-رضوان الله تعالی علیه-)می باشد.

ایشان قبل از پایان 5سالگی مشغول خواندن قرآن و حفظ سوره های کوچک بود. در پنج سالگی عموی بزرگوار خود که از فقهای بنام شیعه و از اساتید علمای بزرگ،از جمله مرحوم حضرت امام خمینی- قدس سره- بود را از دست داد وبه همراه پدر خود به کاشان هجرت نمود.

ب)تحصیلات :

ایشان در سال 1339مشغول به تحصیلات ابتدائی در دبستان ملی مدرس گردید وبعد وارد دبیرستان شد و همزمان،با شوق واشتیاق زایدالوصفی وارد حوزه علمیه جدید التأسیس کاشان که والد مکرمشان بنیان نهاده بودند،شد.ایشان تمامی دروس ادبیات وسطح متوسط و همچنین رسائل ومکاسب را در آن حوزه ،نزد اساتید محترمی همچون والد بزرگوارشان ومرحوم آیت الله شیخ محمود روحانی –رحمه الله علیه – که معظم له علاقه فوق العاده ای نسبت به ایشان داشته اند فرا گرفتند.

در سال 1351در شهر دارالمومنین کاشان با خانواده محترم،مذهبی،صالح ومؤمن ازدواج نموند وبرای ادامه تحصیلات در سطوح عالیه به قم مهاجرت ودرآن شهر رحل اقامت گزیدند.

درس سطح کفایه را نزد آیت الله حاج سید محمد ابطحی - دام ظله- مرحوم آیت الله سلطانی طباطبائی(ره)به اتمام رسانده وهمزمان ،با هوش وذکاوتی که معظم له داشته دردرس خارج فقه حضرت آیت الله حاج شیخ مرتضی حائری - ره – خلف مرحوم آیت الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری مؤسس وبنیانگذار حوزه علمیه قم حاضر شدند ودر جلسه استفتائات وتمامی مباحث فقهی ایشان حضور فعال داشتند.

معظم له در این باره می فرمایند:آنچه محضر ایشان رامنهای عمق فکر واندیشه جذابیت می بخشید،معنویت و صفای ایشان ویکرنگی وانس آن بزرگوار با طلاب بود وبرای حقیر که در عین کم سنی مورد عنایت ولطف آن استاد فرزانه ومربی بزرگوار بودم،فوق العاده اثر بخش بود وآثار تربیتی آن را پس از سالها هنوز احساس می کنم. درهمان سنوات وپس از پایان سطح کفایه،در درس عالم ربانی حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی - مدظله العالی – (یک دوره اصول به مدت 17سال و همچنین چندین سال درس خارج فقه ایشان)شرکت نمود ونیز به مدت هفت سال در درس خارج اصول و فقه مرحوم آیت الله العظمی روحانی – قدس سره – حاضر شدند.

همچنین معظم له بیش ازدو سال دردرس خارج فقیه اهل بیت عصمت وطهارت حضرت آیت الله العظمی گلپایگانی – قدس سره – شرکت نمودند واز درس اسفار اساتید بزرگوار مرحوم آیت الله صدر وشهید بزرگوار آیت الله مطهری و آیت الله جوادی آملی بهره گرفتند.

ج)ندریس وخدمات علمی:

ایشان از سال 1348 تا1353در حوزه پربرکت علمیه کاشان مشغول به تدریس ادبیات ،منطق واصول بودند که حدود چهل نفر از طلاب در درس ایشان شرکت می نمودند.همچنین از سال 1354 تا 1359تدریس اصول وشرح لمعه داشتند،که تا پنجاه نفر در درس ایشان در صحن مطهر بی بی دو عالم حضرت معصومه – سلام الله علیها – شرکت می کردند.

از سال 1360 تا 1367 به تدریس سه دوره اصول (رسائل شیخ انصاری رحمه الله) را از سال 1365 تا 1374 به انجام رساندند وشاگردان زیادی را تربیت نمودند. تا این که بنا به درخواست شاگردان معظم له و به دلیل محدودیت مکان وکثرت شاگردان ،درس کفایه الاصول را در مدرسه مرحوم حضرت آیت الله العظمی گلپایگانی (ره) شروع کردند که بیش از 70نفر دردرس ایشان شرکت می کردند.معظم لهاز سال 1378 مشغول به درس خارج فقه واصول در همان مدرسه شدند که نزدیک به دویست نفر در این دروس شرکت می نمایند.علاوه براینها در سالهای 60تا 63یک دوره منظومه حکمت را در صحن مطهر حضرت معصومه (سلام الله علیها)تدریس نمودند.

ایشان در سال 1369یک مؤسسه علمی تحقیقاتی را به نام اصولی بزرگ«علامه مجدد وحید بهبهانی – رضوان الله علیه - »تأسیس نمودند که با هدایت ایشان ،در این مرکز محققین توانا وبررسی ،احیاء ونشر کتب علوم اهل بیت عصمت وطهارت – علیهم السلام – مشغول به کار می باشند. این مؤسسه با بیش از پنج هزار جلد کتاب ورسائل پایگاه تحقیقاتی فعالی در حوزه علمیه محسوب می شود.

د)تأليفات وآثار:

1- رساله فی تطور الاصول (عربی)

2- رساله فی تطور علم الفقه(عربی)

3- رساله فی الکلام (عربی)

4- رساله در ولایت؛مقدمه کتاب راهبرد اهل سنت به مسأله ولایت (فارسی)

5- شرح رساله حقوق امام سجاد – علیه السلام – (فارسی) در 3جلد؛مجموعه سخنرانی معظم له در رادیو معارف

6- تقریرات درس مکاسب محرمه (فقه)در 2جلد

7- مباحث رجالی در 1جلد

8- تقریرات خمس (فقه) در 1جلد

9- تقریرات صوم در 2جلد

10- تقریرات اصول در 8جلد

چهار مورد اخیر،هنوز به چاپ نرسیده است که آن انشاءالله دراینده نزدیک در دسترس علاقمندان قرار خواهد گرفت.

از جمله ویژگیهای معظم له که بارها درباره آن به شاگردان در یک جلسه درس غیبت داشته باشد،ایشان پیگیر علت غیبت وی می باشد.همچنین مکررا شاگردان را به مطالعه وپیگیری ومباحثه درس و درست فهمیدن درس توصیه وترغیب میکند.

معظم له بعد از درس خارج فقه واصول شاگردان را به حضور می پذیرند واشکالات آنان مربوط به درس را پاسخ فرموده به دیگر پرسش ها واستفتائات شرعی و اعتقادی جواب می دهند. با این شیوه،شاگردان زیادی تربیت نموده وآنان از شمع وجود ایشان بهرمند می گردند وبعضی از شاگردان ،از اساتید برجسته حوزه می باشند.از خداوند متعال می خواهیم که وجود این مشعل داران هدایت بشریت و این علماءربانی و مراجع عظام را برای همه مسلمین بویژه شیعیان مولا علی ابن ابی طالب علیه السام نگهدار باشد وسایه آنها را بر سر مامستدام بدارد.

کلام امیرالمؤمنین علیه السلام

نامه ۴۵ نهج البلاغهاز نامه‌هاى امیرالمؤمنین علیه السلام به عثمان بن حُنَیف انصارى، کارگزارش در بصره:

پس از یاد خدا و درود! ای پسر حنیف، به من گزارش دادند که مردی از سرمایه‌داران بصره، تو را به مهمانی خویش فرا خواند و تو به سرعت به سوی آن شتافتی، خوردنی‌های رنگارنگ برای تو آوردند، و کاسه‌هایی پر از غذا پی در پی جلوی تو می‌نهادند، خیال نمى‌کردم مهمان شدن به سفره قومى را قبول کنى که محتاجشان را به جفا مى‌رانند، و توانگرشان را به مهمانى مى‌خوانند! اندیشه کن در کجایی؟ و بر سر کدام سفره می‌خوری؟ پس آن غذایی که حلال و حرام بودنش را نمی‌دانی دور بیافکن، و آنچه را به پاکیزگی و حلال بودنش یقین داری مصرف کن.آگاه باش! هر پیروی را امامی است که از او پیروی می‌کند، و از نور دانشش روشنی می‌گیرد، آگاه باش! امام شما از دنیای خود به دو جامه فرسوده، و دو قرص نان رضایت داده است، بدانید که شما توانایی چنین کاری را ندارید، اما با پرهیزکاری و تلاش فراوان و پاکدامنی و راستی، مرا یاری دهید. پس سوگند به خدا! من از دنیای شما طلا و نقره‌ای نیاندوخته، و از غنیمت‌های آن چیزی ذخیره نکرده‌ام، بر دو جامه کهنه‌ام جامه‌ای نیفزودم، و از زمین دنیا حتی یک وجب در اختیار نگرفتم و دنیای شما در چشم من از دانه تلخ درخت بلوط ناچیزتر است …»

نکته: آیا هنوز زمان یاری مولایمان فرا نرسیده است؟

نوکر حلقه به گوشیم و اسیر حسنیم

گره کور نداریم فقیر حسنیم

نسل در نسل همه خاک مسیر حسنیم

کشته و مرده فرزند صغیر حسنیم

پیرو راه حسینیم و پریشان حسن

همه گویند به ما بی سر و سامان حسن

در دل مادرمان فاطمه جایی داریم

منصب نوکری شاه وفایی داریم

از عنایات حسن نان و نوایی داریم

خودمانیم چه روزی و بهایی داریم

روی هر شاپرکی را به خدا کم کردیم

رمضان تا رمضان دور حسن می گردیم

حال دادند به ما باز چه بی اندازه

تازه شد ماه خدا حال و هوایش تازه

رمضان از قدمش گشت پر از آوازه

شده استان کرم صاحب یک دروازه

بازهم خیره کننده شده این شادی دل

آمده روز شریف حسن آبادی دل

دست و دل بازترین مرد در این دنیا اوست

اولین معجزه فاطمه و مولا اوست

دل پر از شوق گدایی است اگر آقا اوست

بانی تا ابد خیریه زهرا اوست

سسله مباحث اخلاقی حضرت آیت الله علوی بروجردی
آنها که از خدا فاصله گرفتند، و از فضائل نیز دور شده‌اند، ره به جایی نبردند
بسم الله الرحمن الرحیم
در بحث یقین، جمله شریفه: «وَ الْیَقِینُ عَلَى أَرْبَعِ شُعَبٍ تَبْصِرَةِ الْفِطْنَةِ وَ تَأَوُّلِ الْحـِکـْمـَةِ وَ مـَعْرِفَةِ الْعِبْرَةِ وَ سُنَّةِ الْأَوَّلِینَ»بررسی می‌گردید.
عبرت درس آموزی از حوادث است
عبرت در زبان فارسی، به عنوان پند معنا می‌شود و عبرت‌آموزی معمولا به معنای درس گرفتن از حوادثی است که در زندگی اتفاق می‌افتد؛ یعنی آن حوادث، مورد دقت و نظر قرار می‌گیرد، و با سنجش نتایج آن، در زندگی انسان به کار می‌آید؛ به طوری که اگر حادثه‌ای به خطا و غفلت اتفاق افتاده، دیگر تکرار نشود و اگر به عکس، نتایج مطلوبی داشته، باید در تصمیمات آینده بر آن تکیه کرد. «معرفت عبرت» در این روایت، به معنای آن است که به طور صحیح از حوادثی که واقع می‌شوند، باید پند و عبرت گرفته شود.

امام علیه السلام در ادامه، « سُنَّةِ الْأَوَّلِینَ» را یادآور می‌شوند که مجموعا با «تَبْصِرَةِ الْفِطْنَةِ و تَأَوُّلِ الْحـِکـْمـَةِ وَ مـَعْرِفَةِ الْعِبْرَةِ» چهار پایه برای آن رکن اصلی یقین را تشکیل می دهد که خود یقین نیز با سه پایه اصلی دیگر، در این روایت، ایمان را کامل می‌نماید.
سنت گذشتگان، مایه عبرت آیندگان است

«سُنَّةِ الْأَوَّلِینَ»، همان سیره و روش گذشتگان و کسانی است که دورانی قبل از زندگی ما می‌زیستند که در آیه شریفه قرآن ذکر شده است: «لَقَدْ کَانَ فِی قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِی الْأَلْبَابِ»؛[2] یعنی قصه‌هایی که ما نقل می‌کنیم، داستان پردازی و برای سرگرمی نیست، بلکه می‌خواهیم، مایه پند و عبرت باشد؛ همان گونه که شاعر می گوید:

بس حوادث در جهان بینی که نو پنداریش لیک چشم تیز دوران دیده آن را بارها

از این رو، باید دقت کرد و دانست که مردم، امت‌ها، تمدن‌ها و امپراتوری‌های بزرگ گذشته که به انحطاط رفتند به کدامین علت بود؟ چرا که هیچ حادثه‌ای در دنیا، بدون علت و سبب اتفاق نمی‌افتد.

وجود مقدس امیرالمومنین علیه السلام در حدیث دیگری می‌فرمایند:

یستدل على إدبار الدول بأربع: تضییع الأصول، و التمسک بالغرور، و تقدیم الأراذل، و تأخیر الأفاضل.[3]

چهار چیز باعث شکست دولت ها می شود: ضایع کردن اصول (مسائل مهم) و سرگرم شدن به فروع (امور کم اهمیت) و و به کار گماردن آدم های پست و کنار گذاردن انسان های فاضل.

در کلام امیرالمومنین علیه السلام سبب زوال دولتها ذکر شده که باید آنها را سنجید و از آن درس گرفت که در واقع، یقین همین است.

خلاصه آنکه امام علیه السلام در روایت صدر بحث، در مقام تبیین ایمان هستند که پایه یقین و سکون نفس را از ارکان ایمان برشمردند. آنگاه در اجزای یقین و استحکام آن «سُنَّةِ الْأَوَّلِینَ» را ذکر فرمودند؛ چرا که با مطالعه در طول تاریخ و اقوام مختلف، روشن می‌شود آنها که از خدا فاصله گرفتند، و از فضائل نیز دور شده‌اند، ره به جایی نبردند. البته، نباید این گونه تصور شود که فضائل بدون اعتقاد به خدا امکان دارد؛ چرا که در اینجا معنای توحید آن است که انسان غیر از خدا، هیچ مأوایی در زندگی خودش ندارد. بنابراین، آنچه در قضیه یقین، از نگاه امام علیه السلام مهم است، آگاهی و بصیرت است؛ چرا که بدون این عناصر چهارگانه در یقین، خداشناسی، پیغمبرشناسی و دین‌شناسی او همانند خوارج نهروان، خواهد بود. همان افرادی که متدین بودند، و به فرموده امیرالمومنین، دائم قرآن می‌خواندند، روزه می‌گرفتند، شب و روز نماز می‌خواندند، اما در یک چیز نقص داشتند، و آن آگاهی و شعور بود و لذا با توسل به خدا و با نام خدا مسیری را رفتند که مسیر شیطان بود. آنان با زحمت بسیار، شب را تا به صبح نماز می‌خوانند، روز را روزه می‌گیرند، اما به جای اینکه تقرب به خدا پیدا کنند، تقرب به شیطان پیدا کردند.
برگشت به جاهلیت در دوران معاصر

امروز، که 1400 سال از آن حوادث گذشته، هنوز عده از مردم پند نگرفته‌اند، و 200 میلیون یا 300 میلیون عرب، اسیر شماری اسرائیلی محدود هستند و بعد هم به همکاری با آنها و تبعیت از آنها افتخار می‌کنند. این واقعیتی است که نمی‌شود از آن فرار کرد، چرا؟ برای اینکه مسلمانان از تعالیم الهی فاصله گرفتند و یقین در وجودشان نیست؛ یعنی «تبصره الفتنه» ندارند، و به «سنة الاولین» هم توجه نکرده‌اند که در گذشته چه بودند و اینک چه شده‌اند.

در روزگار گذشته، جوانی ساده فرمانده لشکر اسلام بود، و توانست امپراطوری روم و ایران را فتح کند و مردم حتی نظامیان ایران و روم دسته دسته ایمان می‌آوردند، و حالا ما دسته دسته، همه چیز را از دست می‌دهیم؛ یعنی بعد از 1400 سال به دوران جاهلیت برگشته‌ایم و از «سنة الاولین» پند نگرفته‌ا‌یم و معرفتی از عبرت‌های آن حاصل نکرده‌ایم.

ما هر مقدار که از دین و ایمان فاصله گرفتیم، به عقب برگشته‌ایم. چند صباحی، در اروپا دوران رنساس فرا رسید و مردم از مذهب و کلیسا دور شدند و البته، علمشان رشد کرد و تمدن و ترقی پیدا کردند؛ چرا که دینشان، علم را منزوی کرده بود و کلیسا مجموعه‌ای‌ تشریفاتی بود که هیچ اصالتی را قبول ندارند؛ اینها بر این باورند که فقط خدا و دوست داشتن خدا، محبت و عشق برای هدایت کافی است و حتی اگر مردم، تمایل به همجنس‌گرایی داشته باشند، از نظر پاپ و مسیحیان مشکلی ندارد؛ در حالی که در انجیل، داستان قوم سدوم و گموراه و قصه لوط را نقل می‌کنند که شدیدا عذاب شدند و خداوند هم می‌دانست که این مردم، تمایل به همجنس‌گرایی دارند، ولی هیچ قانونی بر تجویز آن قرار نداد. لذا، آنان به احکام تورات و انجیل توجه ندارند و هرچه مردم بخواهند و هر آن چه حکومت‌ها بپسندند، همان را صحیح می‌دانند. ولی در اسلام، اینگونه نبود و بزرگترین دانشمندان ما مانند ابوعلی سینا و زکریای رازی ارتباطی قوی با دین داشتند. بسیاری از دانشگاه‌های اروپای به این حقیقت اعتراف می‌کنند که صنایع نظامی، و حتی امثال باروت و مواد ا