غزال چابک صحرای عشق زینب بود

یگانه گوهر دریای عشق زینب بود

کسی که روز ولادت به غنچۀ دهنش

نمود خنده به مولای عشق زینب بود

کسی که دوش به دوش برادرش نوشید

هزار جام ز صهبای عشق زینب بود

فهیمه ای که ز علم لَدُن مدال گرفت

عقیله، عالمه، دانای عشق زینب بود

سخنوری که به شیرینی بیان بچشاند

کمی ز مزۀ حلوای عشق زینب بود

ملیکه ای که به عمرش به عاشقان فهماند

أتم و أکمل معنای عشق زینب بود

کسی که رسم نمود از ازل به لوح دلش

هزار نقش ز سیمای عشق زینب بود

عفیفه ای که به رنج اسارتش سَر داد

هزار نغمه و آوای عشق زینب بود

زنی که قامت او شد کمان و در اثرش

خمید قامت رعنای عشق زینب بود

موحدی که از او داشت التماس دعا

یگانه مصدر و عنقای عشق زینب بود

کریمه ای که کسی چون «فقیر» را ز کرم

نمود مست تولای عشق زینب بود

از این ناچیز سید علی احمدی

……………………………………………………….

وقتی که صبر، خون خدا را طواف کرد

چون لشکری برابر دشمن مصاف کرد

با ذوالفقار خطبه به میدان جنگ رفت

تیغی که مرتضی دم مرگش غلاف کرد

هر چند داغ غنچه و سرو و صنوبران

آن سینۀ شقایقی اش را طواف کرد

هرگز کسی ندید که بانو فقط دمی

با اشک و سوز و شکوه و آه ائتلاف کرد

هرگز کسی ندید که بانو فقط شبی

تیغ بلند نافله اش را غلاف کرد

از ریشه کاخ ظلم و ستم را خراب کرد

در گوشۀ خرابه اگر اعتکاف کرد

وقتی رساند بار امانت به مقصدش

یعنی نهال قد خم دین را که صاف کرد

سیمرغ شهرت دل پر صبر و طاقتش

پرواز کرد و عزم فراسوی قاف کرد

از کوه استقامت او طور شد خجل

مریم، مسیح را به خریدش کلاف کرد

وقتی که سرخ گشت ز خون محملش، خدا

بر بی نظیر بودن او اعتراف کرد

شاعر: ابراهیم کریمی