شعری از داراب افسر بختیاری با گویش زیبای بختیاری ،افسر ار مدح علینه بکنه حق داره چون نی یاهه چو علی دی به جهان شاه سوار
06 بهمن 1392 توسط صالحي
ای کسونی که اگوین شیخ عمر خدمت کرد
دین اسلام از او گشت مسلم به قرار
داستونی مو زتاریخ اگومت گوش بگر
تا به بد جنسی شیخت بکنی خود اقرار
بوو معاویه کر حرب ابوسفیان بید
…
خواست از مذهب اسلام بره تار و نتار
به سر احمد مرسل قشن از کینه کشید
حضرت خیر بشر بید و تمام انصار
کل اصحاب به زحمت همه خندق کندن
خاک وگل پاک اکشیدن همه با کول و کنار
عمرو از کینه اسبه ز خندق پرنید
مات وابین همه خلق از او اسب و سوار
زغروری که به سر داشت ز دل نعره کشید
یا محمد پ چته ؟سی چه نشستی به حصار ؟
مو اویدم که زخندق بکشم تون صحرا
روز باید که به چشمت بکنم چی شو تار
ریشه و بیخ تنه وا مو ز دنیا بکنم
مونه اگون عمرو کر عبدود ریشه درار
عبدود بوم خبر از مو نداره ار اخوم
به جلات تش نزنم و نکنم حونته بار
سر ره جستنمه ار که قورونت ندرم
هرچه داری هش و هوش پاک نبرم با خرو بار
حضرت ختم رسل بنگ به اصحاب کشید
که یکیتون بروین و بکشین ئی اسگ هار
چو نوازترس همه رنگ زریسون پرست
که جواو هیچ ندادن به رسول مختار
زسر قهر ورستاد به پا شیر خدا
گد گوویل یونه چی شیر و منم شیر شکار
باحضور همه اصحاب علی عرض بکرد
احمد ار ادن بده مو ابرم از یو دمار
حضرت ختم رسل گد به جواوس بنشین
جنگ با فیل خدانه تو چونو خوار مدار
یا علی مر تو ندونی یو کر عبدود
قزقزی کم بکن و رو بنشین کار مدار
وقتی فهمیدعلی میل پیامبر نی دی
ز سر قهر گزید لونه و رهدی به کنار
حرف بی موقع عمر زید که معناس یو بید
که وریستین گویل برویم پاک به فرار
سر جرنید طرف عمرو و به آزار بلند
گد یکی قصه مو دونم ز همی لکه چنار
عمرو بید و مو و کر تاتم هشام
منه یک قافله سنگین ارهدیم شو تار
یه دفعه بی خبری دز سر رهمونه گرد
ار همه چهار نفر بین زیادتر ز هزار
عمرو ور دست گرد کره شتر کرد درک
چشم تا زین به یک از همه سون برد دمار
احمد از حرف عمر اخم کشید ور من یک
گد که فاروق خرفتی و نی یای هیچ به کار
حرف بی موقع مزن کر دل اردونه نبر
سی چه ای قدر ازنی ای همه بی پی به گدار
به زبونت بزنه مار که کرکر نکنی
چند سنگین اکنی بار خوته روز شمار
باز عمرو از ته دل نعره و فریاد کشید
یا محمد بفرستی تو زاصحاب کبار
گد به طعنه :مو اویمه به جهنم بروم
یا فرستم به بهشت پاک مو یونونه به قطار
باز علی عرض بکرد بس که اجازه بده بم
باز فرمود :علی رو بنشین عذر میار
باز عمروز ته دل بنگ به اصحاب کشید
که همی تازه زپاتون ادرارم شولار
یه کله کاغذ یه ور سر شیخین بنم
آبروسون برم ور منه هر شهر و دیار
عمر وا بگرم ریشسه از ته بورم
دم خریس و بکنم ورمنه ای ایل و تبار
سیل ور آینه نکردم و نتاشیم ریشم
به کنیزم نگدم در وره رو شونه بیار
نذر کردم خوم تک تش به مدینه بزنم
لاش اصحاب بسوزنم همه وا هیمه و خار
شتر و میش و بزاتونو به غارت بورم
پاک خرونتونه برونم بورم بی اوسار
کیک چر وابنهم ور منه مال احمد
لاش اصحاب یکابک بکشم ور سر دار
دفعه سوم علی گد به محمد که :بسه
ای قده خفت و خواری به سر خلق میار
التماست اکنم تا سر پات بوسم
که اجازه بدهی بم به حق هشت و جهار
جنگ بدر فراموش نکن مر نیدی
یو هم او شخصه که از ترس مو رهده به فرار
گد محمد به علی :دست خدا پشت و پنات
تو برو تامو بوینم چه ابو آخر کار
شادمون شیر خدا رهد طرف عمرو چو برق
مثل شیری که بوینه به دم ریس شکار
عمرو دیدک چو علینه هو به آواز بلند
گد :تو ورگرد برو جون خته مفت مدار
دوستی مو و بوته تو فراموش نکن
تو برو تا که بیاهن همه اصحاب کبار
کر عفان پدر سی کجنه ؟سی چی نی یا ؟
شیر دیده که چونو دک ازنه مثل شکار
به ابوبکر بگو چند زنی حیله و شند
نصف شو نید که گروسی و تپی ور ته غار
بوس هو پیر دروگو به منه مال خمون
اگوهی دالو پیره که کنه شیر نکار
کجه پ رهده عمر وس بگو ای بخت بوت
ئی چو دی حیله و شند تو نی یا هیچ به کار
دی به تسبیح و دعا نید و به ورد منه لو
کر بی دا اخوهه تا نکنه ازمو فرار
گد علی :احمد و اصحاب کنیز داتن
که چونو گپ ازنی ئی همه با فیس و وقار
اگوهم شهر مدینه بتیول بوته
که اگوی تش ازنم بس همه با هیمه و خار
مر ندونی چو منی خدمت احمد اکنه
که ز شمشیر مو لرزنده ابو لیل و النهار
منه اگون حیدر کرار که معنیس یونه
که منه جنگ ز دشمن نکنه هیچ فرار
دوش بیدی که منه بدر مو غوغا کردم
تاته زوونته گرهدم و کشیدم به مهار
عتبه و شیبه و او هنظله مر یاد تو رهد
اشکماسونه مو شرنیدم ز یک چی چلوار
اگوهم مر فراموش تو وابید به بدر
مرگ ایبارید زشمشیر مو چی اور بهار
(عمرو)گد مرتو ندونی مو تلافی اکنم
ابرم از تو و اصحاب همه نسل و نتار
آخرس جنگ قریشه تو و محمد وندین
به دورو بسکه گدین روز قیامت و شمار
اگوهم گوش تو کر بید به محمد چه گدم
که مونم عمرو کر عبدود ریشه درار
اسم مو زوون به زوون وسته منه ایل عرب
رهده تا ملک عجم تا بره سی چین و تتار
نوم مو ار به پلنگون به منه که یرسه
پاک زترس مو الرزن اگوسی ته غار
کر بوطالب اگر حرف مونو گوش اگری
رهدگیر رو دره زیر جنگ مونو خوار مدار
عتبه و شیبه و اینونه که کشتی دونی
گله سگ گرگنو طی شیرنیان هیچ به شمار
گدمت بوت ابو طالب و تاتت عباسی
به مو بیدن به همه حال همه همدم و یار
حیفم از باوت که مردی تو و محمد مندین
که چو نو فتنه نکارین به منه ایل و تبار
چند ترین فنق درارین ز ختون هی شو وروز
یه کتابی بنویسین که نی یا هیچ به کار
گد علی بس که :بسه بخت بوت حرف نزن
چند تری قصه بیاری نو ز پیر آر و ز پار
عمرو شمشیر کشید خواست بجمنه به علی
گد علی :مطلبیه صبر کن دست بدار
گد علی بس :مو شنیدم تو گدی ور مین جنگ
ز سه خواهش ز یکیسون مو ندارم انکار
عمرو گد :دشمن مو ار که سه خواهش بکنه
زسه خواهش به یکیسون انماهم اقرار
حال ایر میل تو وابیده که خواهش بکنی
مو قبولس اکنم ارچه بوینم دشخار
گد علی بس :پ بی یو حرف مونه گوش بگر
دین اسلام و قبول کن .بت بهلی به کنار
گد که :از دین بووم بخت بووم نیگذرم
تو ازی حرف گذر کن سخنی تازه بیار
گد :حالا که نی یاهی تو به دین احمد
جنک مکن واس برو حرف مزن کار مدار
گد :یابومه چو پرنیم ز خندق زنگل
کل و گاله زپی اسب اکردن بسیار
مو خجالت اکشم ار که بخوم ور گردم
حرف زنگل چکنم که اگوهن کرد فرار
گد :حالا که جونونه پ در و از یابو
چونکه ناجور ابوهه جنگ پیاده و سوار
عمرو سب خنه پی کرد و زدل نعره کشید
که بجمست زمین .گشت هوا تیره و تار
گد علی بس :که تو وا ضربت اول بزنی
تا نگون برد علی حیله و تزویر به کار
دست عمرو رهد به هوا خواست بجمنه به علی
زدل حضرت جبریل امین رهد قرار
سر پتی احمد مرسل و دو دستس به هوا
قسمی داد خدانه به حق هشت و چهار
تاته پیر آدم ز زونی رهدی
ری ومین همه پای کند حوا با دل زار
کل اصحاب انی یشتن همه با گردن کج
مس بارون باهار اشگ ارهدن به کنار
روح موسی ز کل عرش اچرنید به خدا
که خدایا تو علینه به سلامت وادار
به منه هو و جنجال هو جمنید به علی
درک و خودسه شرنید زیک مثل خیار
یه علف داغ نهادی به منه فرق سرس
ارکه اکشت علی کاتموم بید و تبار
وقتی تکبیر علی گد و کشید ک شمشیر
پاک ملائک پی نظاره کشین صف به قطار
آسمونها و زمین درهم و برهم وا بید
انجم و چرخ برین پاک همه رهدن ز مدار
برق شمشیر علی زید منه عرش خدا
یونه اگون برق که افتو ورس کرد فرار
عمرو فهمید که دیه قافله مرگ رسید
نوبت هونه که باید کنه زین مرحله بار
خواست تا جم بخوره شیر خدا جمنید بس
رونسه برق صفت وندبه لم چی لک دار
تا علی شند به عمرو مالک دوزخ چرنید
به سرادار جهنم که کلیتانه بیار
گد منه غرفه تهی جاسه معین بکنین
گد که بووس اوچونه گد روجل و بنداسه درار
عمرو رهمست زپا مر اگودی کوه رهمست
که ورستاد ززمین خرمنی از گرت و غبار
به منه گرت علی رد سر سینه س بنشست
مثل شاهی که سر تخت نشینه به قرار
زمنه چرخ برین یک ملکی داد ندا
کافرین باد بدین سلطنت و شان و وقار
عمرو چرنید به علی :ای مو به قربون سرت
وقتی کشتیم زره مه تو ز لاشم ندرار
گد علی بس که :کری شاد بمیر که علی
نید محتاج ئی آهن بی رنگ و نگار
دشنسه شیر خدا از کل شالس درورد
گوش تا گوش سر عمرو برید رستم وار
سر خین آلی عمرو به منه دس گرد
اخرامید به صد جلوه چو طاووس باهار
به همی حال اوید تا که رسیدی به رسول
کرد تعظیم و به پاهاس سر کرد نثار
کل اصحاب و ابایک همه تکبیر گدن
که صداسون ز برافتو رسید تا به نسار
مختصر قشقره وابید منه مال عرو
ز صداگاله و کل هیچ نه حدبید نه شمار
حضرت ختم رسل دست علینه بگرد
ریسه بوسید و بخندید و نشوندس به کنار
جبریل از طرف حق به سه گم وید به لم
گد به احمد که سلامت ارسونه ستار
حق افرمایه که از ضربت شمشیرعلی
مذهب و دین تو وابید مسلم به قرار
نومسه با قلم سوزنوشتم کل عرش
پی شانس به دم عرش بزیدم ور دار
کوثر و حوض بهشته به تیولس دادم
اختیار شو و روز که اگون لیل و نهار
پاک ملائک همه نه حلقه به گوشس کردم
نصف شال خومه دامبس که کنه زس دستار
به خدائی خودم قدر علینه دونم
نیفروشم مو یه میسه به همه ایل و تبار
افسر ار مدح علینه بکنه حق داره
چون نی یاهه چو علی دی به جهان شاه سوار
دین اسلام از او گشت مسلم به قرار
داستونی مو زتاریخ اگومت گوش بگر
تا به بد جنسی شیخت بکنی خود اقرار
بوو معاویه کر حرب ابوسفیان بید
…
خواست از مذهب اسلام بره تار و نتار
به سر احمد مرسل قشن از کینه کشید
حضرت خیر بشر بید و تمام انصار
کل اصحاب به زحمت همه خندق کندن
خاک وگل پاک اکشیدن همه با کول و کنار
عمرو از کینه اسبه ز خندق پرنید
مات وابین همه خلق از او اسب و سوار
زغروری که به سر داشت ز دل نعره کشید
یا محمد پ چته ؟سی چه نشستی به حصار ؟
مو اویدم که زخندق بکشم تون صحرا
روز باید که به چشمت بکنم چی شو تار
ریشه و بیخ تنه وا مو ز دنیا بکنم
مونه اگون عمرو کر عبدود ریشه درار
عبدود بوم خبر از مو نداره ار اخوم
به جلات تش نزنم و نکنم حونته بار
سر ره جستنمه ار که قورونت ندرم
هرچه داری هش و هوش پاک نبرم با خرو بار
حضرت ختم رسل بنگ به اصحاب کشید
که یکیتون بروین و بکشین ئی اسگ هار
چو نوازترس همه رنگ زریسون پرست
که جواو هیچ ندادن به رسول مختار
زسر قهر ورستاد به پا شیر خدا
گد گوویل یونه چی شیر و منم شیر شکار
باحضور همه اصحاب علی عرض بکرد
احمد ار ادن بده مو ابرم از یو دمار
حضرت ختم رسل گد به جواوس بنشین
جنگ با فیل خدانه تو چونو خوار مدار
یا علی مر تو ندونی یو کر عبدود
قزقزی کم بکن و رو بنشین کار مدار
وقتی فهمیدعلی میل پیامبر نی دی
ز سر قهر گزید لونه و رهدی به کنار
حرف بی موقع عمر زید که معناس یو بید
که وریستین گویل برویم پاک به فرار
سر جرنید طرف عمرو و به آزار بلند
گد یکی قصه مو دونم ز همی لکه چنار
عمرو بید و مو و کر تاتم هشام
منه یک قافله سنگین ارهدیم شو تار
یه دفعه بی خبری دز سر رهمونه گرد
ار همه چهار نفر بین زیادتر ز هزار
عمرو ور دست گرد کره شتر کرد درک
چشم تا زین به یک از همه سون برد دمار
احمد از حرف عمر اخم کشید ور من یک
گد که فاروق خرفتی و نی یای هیچ به کار
حرف بی موقع مزن کر دل اردونه نبر
سی چه ای قدر ازنی ای همه بی پی به گدار
به زبونت بزنه مار که کرکر نکنی
چند سنگین اکنی بار خوته روز شمار
باز عمرو از ته دل نعره و فریاد کشید
یا محمد بفرستی تو زاصحاب کبار
گد به طعنه :مو اویمه به جهنم بروم
یا فرستم به بهشت پاک مو یونونه به قطار
باز علی عرض بکرد بس که اجازه بده بم
باز فرمود :علی رو بنشین عذر میار
باز عمروز ته دل بنگ به اصحاب کشید
که همی تازه زپاتون ادرارم شولار
یه کله کاغذ یه ور سر شیخین بنم
آبروسون برم ور منه هر شهر و دیار
عمر وا بگرم ریشسه از ته بورم
دم خریس و بکنم ورمنه ای ایل و تبار
سیل ور آینه نکردم و نتاشیم ریشم
به کنیزم نگدم در وره رو شونه بیار
نذر کردم خوم تک تش به مدینه بزنم
لاش اصحاب بسوزنم همه وا هیمه و خار
شتر و میش و بزاتونو به غارت بورم
پاک خرونتونه برونم بورم بی اوسار
کیک چر وابنهم ور منه مال احمد
لاش اصحاب یکابک بکشم ور سر دار
دفعه سوم علی گد به محمد که :بسه
ای قده خفت و خواری به سر خلق میار
التماست اکنم تا سر پات بوسم
که اجازه بدهی بم به حق هشت و جهار
جنگ بدر فراموش نکن مر نیدی
یو هم او شخصه که از ترس مو رهده به فرار
گد محمد به علی :دست خدا پشت و پنات
تو برو تامو بوینم چه ابو آخر کار
شادمون شیر خدا رهد طرف عمرو چو برق
مثل شیری که بوینه به دم ریس شکار
عمرو دیدک چو علینه هو به آواز بلند
گد :تو ورگرد برو جون خته مفت مدار
دوستی مو و بوته تو فراموش نکن
تو برو تا که بیاهن همه اصحاب کبار
کر عفان پدر سی کجنه ؟سی چی نی یا ؟
شیر دیده که چونو دک ازنه مثل شکار
به ابوبکر بگو چند زنی حیله و شند
نصف شو نید که گروسی و تپی ور ته غار
بوس هو پیر دروگو به منه مال خمون
اگوهی دالو پیره که کنه شیر نکار
کجه پ رهده عمر وس بگو ای بخت بوت
ئی چو دی حیله و شند تو نی یا هیچ به کار
دی به تسبیح و دعا نید و به ورد منه لو
کر بی دا اخوهه تا نکنه ازمو فرار
گد علی :احمد و اصحاب کنیز داتن
که چونو گپ ازنی ئی همه با فیس و وقار
اگوهم شهر مدینه بتیول بوته
که اگوی تش ازنم بس همه با هیمه و خار
مر ندونی چو منی خدمت احمد اکنه
که ز شمشیر مو لرزنده ابو لیل و النهار
منه اگون حیدر کرار که معنیس یونه
که منه جنگ ز دشمن نکنه هیچ فرار
دوش بیدی که منه بدر مو غوغا کردم
تاته زوونته گرهدم و کشیدم به مهار
عتبه و شیبه و او هنظله مر یاد تو رهد
اشکماسونه مو شرنیدم ز یک چی چلوار
اگوهم مر فراموش تو وابید به بدر
مرگ ایبارید زشمشیر مو چی اور بهار
(عمرو)گد مرتو ندونی مو تلافی اکنم
ابرم از تو و اصحاب همه نسل و نتار
آخرس جنگ قریشه تو و محمد وندین
به دورو بسکه گدین روز قیامت و شمار
اگوهم گوش تو کر بید به محمد چه گدم
که مونم عمرو کر عبدود ریشه درار
اسم مو زوون به زوون وسته منه ایل عرب
رهده تا ملک عجم تا بره سی چین و تتار
نوم مو ار به پلنگون به منه که یرسه
پاک زترس مو الرزن اگوسی ته غار
کر بوطالب اگر حرف مونو گوش اگری
رهدگیر رو دره زیر جنگ مونو خوار مدار
عتبه و شیبه و اینونه که کشتی دونی
گله سگ گرگنو طی شیرنیان هیچ به شمار
گدمت بوت ابو طالب و تاتت عباسی
به مو بیدن به همه حال همه همدم و یار
حیفم از باوت که مردی تو و محمد مندین
که چو نو فتنه نکارین به منه ایل و تبار
چند ترین فنق درارین ز ختون هی شو وروز
یه کتابی بنویسین که نی یا هیچ به کار
گد علی بس که :بسه بخت بوت حرف نزن
چند تری قصه بیاری نو ز پیر آر و ز پار
عمرو شمشیر کشید خواست بجمنه به علی
گد علی :مطلبیه صبر کن دست بدار
گد علی بس :مو شنیدم تو گدی ور مین جنگ
ز سه خواهش ز یکیسون مو ندارم انکار
عمرو گد :دشمن مو ار که سه خواهش بکنه
زسه خواهش به یکیسون انماهم اقرار
حال ایر میل تو وابیده که خواهش بکنی
مو قبولس اکنم ارچه بوینم دشخار
گد علی بس :پ بی یو حرف مونه گوش بگر
دین اسلام و قبول کن .بت بهلی به کنار
گد که :از دین بووم بخت بووم نیگذرم
تو ازی حرف گذر کن سخنی تازه بیار
گد :حالا که نی یاهی تو به دین احمد
جنک مکن واس برو حرف مزن کار مدار
گد :یابومه چو پرنیم ز خندق زنگل
کل و گاله زپی اسب اکردن بسیار
مو خجالت اکشم ار که بخوم ور گردم
حرف زنگل چکنم که اگوهن کرد فرار
گد :حالا که جونونه پ در و از یابو
چونکه ناجور ابوهه جنگ پیاده و سوار
عمرو سب خنه پی کرد و زدل نعره کشید
که بجمست زمین .گشت هوا تیره و تار
گد علی بس :که تو وا ضربت اول بزنی
تا نگون برد علی حیله و تزویر به کار
دست عمرو رهد به هوا خواست بجمنه به علی
زدل حضرت جبریل امین رهد قرار
سر پتی احمد مرسل و دو دستس به هوا
قسمی داد خدانه به حق هشت و چهار
تاته پیر آدم ز زونی رهدی
ری ومین همه پای کند حوا با دل زار
کل اصحاب انی یشتن همه با گردن کج
مس بارون باهار اشگ ارهدن به کنار
روح موسی ز کل عرش اچرنید به خدا
که خدایا تو علینه به سلامت وادار
به منه هو و جنجال هو جمنید به علی
درک و خودسه شرنید زیک مثل خیار
یه علف داغ نهادی به منه فرق سرس
ارکه اکشت علی کاتموم بید و تبار
وقتی تکبیر علی گد و کشید ک شمشیر
پاک ملائک پی نظاره کشین صف به قطار
آسمونها و زمین درهم و برهم وا بید
انجم و چرخ برین پاک همه رهدن ز مدار
برق شمشیر علی زید منه عرش خدا
یونه اگون برق که افتو ورس کرد فرار
عمرو فهمید که دیه قافله مرگ رسید
نوبت هونه که باید کنه زین مرحله بار
خواست تا جم بخوره شیر خدا جمنید بس
رونسه برق صفت وندبه لم چی لک دار
تا علی شند به عمرو مالک دوزخ چرنید
به سرادار جهنم که کلیتانه بیار
گد منه غرفه تهی جاسه معین بکنین
گد که بووس اوچونه گد روجل و بنداسه درار
عمرو رهمست زپا مر اگودی کوه رهمست
که ورستاد ززمین خرمنی از گرت و غبار
به منه گرت علی رد سر سینه س بنشست
مثل شاهی که سر تخت نشینه به قرار
زمنه چرخ برین یک ملکی داد ندا
کافرین باد بدین سلطنت و شان و وقار
عمرو چرنید به علی :ای مو به قربون سرت
وقتی کشتیم زره مه تو ز لاشم ندرار
گد علی بس که :کری شاد بمیر که علی
نید محتاج ئی آهن بی رنگ و نگار
دشنسه شیر خدا از کل شالس درورد
گوش تا گوش سر عمرو برید رستم وار
سر خین آلی عمرو به منه دس گرد
اخرامید به صد جلوه چو طاووس باهار
به همی حال اوید تا که رسیدی به رسول
کرد تعظیم و به پاهاس سر کرد نثار
کل اصحاب و ابایک همه تکبیر گدن
که صداسون ز برافتو رسید تا به نسار
مختصر قشقره وابید منه مال عرو
ز صداگاله و کل هیچ نه حدبید نه شمار
حضرت ختم رسل دست علینه بگرد
ریسه بوسید و بخندید و نشوندس به کنار
جبریل از طرف حق به سه گم وید به لم
گد به احمد که سلامت ارسونه ستار
حق افرمایه که از ضربت شمشیرعلی
مذهب و دین تو وابید مسلم به قرار
نومسه با قلم سوزنوشتم کل عرش
پی شانس به دم عرش بزیدم ور دار
کوثر و حوض بهشته به تیولس دادم
اختیار شو و روز که اگون لیل و نهار
پاک ملائک همه نه حلقه به گوشس کردم
نصف شال خومه دامبس که کنه زس دستار
به خدائی خودم قدر علینه دونم
نیفروشم مو یه میسه به همه ایل و تبار
افسر ار مدح علینه بکنه حق داره
چون نی یاهه چو علی دی به جهان شاه سوار
