این جمله کوتاه تفصیلی دارد. اولا: دعا دعای کیست؟ کسی که اراده او متصل است به اراده‌ای که إنما أمره إذا أراد شیئا أن یقول له کن فیکون. قلب، وعاء مشیة الله است. اما آنچه خواسته نص قرآن است: ورحمة ربک خیر مما یجمعون. این رحمت را از خدا همچو کسی خواسته؛ برای کی؟ برای کسی که امر ما را احیا کند.
این ماه، این ایام، ایام احیاء امر است. کاری کنید که بر طبق قرآن حرکت کنید. محور، قطب، کلام الله باشد. قسمتی تفقه، قسمتی انذار. سعادتمند آن کسی که این ایام موفق بشود: قلبی را با خدا آشنا کند، روحی را به ائمه معصومین متصل کند؛ می‌شود رحم الله من أحیی أمرنا.
آن امری که باید احیاء بشود، معرفت امام است. حکمت کبری معرفت اوست به قدر میسور.
سید الشهداء نه قابل درک احدی است، نه قابل وصف احدی؛ نه خودش، نه عملش. وقتی در روایات با درایت تأمل بشود، آن وقت روشن می‌شود چه غوغایی است! از اثر باید مؤثر را شناخت. معرفت إنّی این است. دو مطلب راجع به او هست، یکی: زیارت آن حضرت، یکی: اقامه عزای او.
کلمات اهل بیت عصمت محیر العقول است. این روایات با کمال اعتبار، سند لازم ندارد. اعجاز این است: امام ششم کی این جمله را فرمود؟ آن وقتی که در این حرم(سیدالشهدا) بسته بود از ترس حکومت آل مروان؛ قلّت زائر. گاهی… اگر کسی گذرش می‌‌افتاد. این بیان، معجزه عظمی است، حکایت دارد که چه جور می‌‌دیده. فرمود: روز قیامت منادی نداء‌ می‌کند: أین زوّار الحسین؟ کجایند زوار او؟ یقوم عنق من الناس لا یحصیهم إلا الله. آن قدر جمعیت برمی‌خیزد که عدد آنها را جزء خدا احصاء‌ نمی‌‌کند. امروز را ببین! اعجاز را ببین! بعد چه خواهد شد؟ لا یحصیهم إلا الله.
بعد آنچه عقل هر حکیمی را، مغز هر فقیهی را مبهوت می‌کند، این است که از این جا به بعد، خدا با زوار قبر او تکلم می‌کند: شما[زائران] از زیارت او چه می‌‌خواستید؟ مقصدتان در این زیارت چه بود؟ می‌‌گویند : پروردگارا! ما غرضمان فقط حب رسول تو بود، حب علی بود، حب فاطمه بود. به این عشق رفتیم، به این محبت قدم برداشتیم. زرنا شوقا. بعد که این جمله را گفتند، خدا می‌فرماید: آنها کسانی هستند که شما به عشق آن‌ها به زیارت آن شهید(سیدالشهدا علیه السلام) رفتید. بعد خطاب می‌آید: کونوا مع محمد وعلی و فاطمة والحسن والحسین فی درجتهم؛ باشید با این پنج نفر، اما در درجه ی آن‌ها. این مقام به برکت کیست؟
http://wahidkhorasani.com