گوهر گمشده

بنام خداوند رحمان و رحيم

اين مختصر از آن رو به نگارش در امده تا در روزهايي که دل ها به ياد او مي تپد زمزمه اي باشد و دوستان را شوري و سوزي در دل بر افروزد. وآنان را برانگيزد تا گامي ديگر در راه محبتش بردارند. شايد اندکي از آنچه بر عهده داريم ادا گردد و نسيم خنکي بر دل داغديده آخرين حجت اللهي و ولي نعمتمان گذر کند و پيام ارادت و سرسپردگي ما را به او برساند.

اى مغيره! بازگشت تو سوى آتش است

شكواى سوم

حضرت امام حسن مجتبى عليه‏ السلام به مغيرة بن شعبة فرمود:

… وَ أَنتَ ضَرَبْتَ فاطمةَ بِنتَ رَسولِ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله‏ و سلم حَتّى أَدْمَيْتَها وَ أَلْقَتْ ما فى بَطْنِها ، اسْتِذْلالاً مِنكَ لِرَسولُ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله‏ و سلم وَ مُخالَفَةً مِنكَ لِأَمْرِهِ، وَ انْتِهاكًا لِحُرْمَتِهِ، وَ قَدْ قالَ لَها رَسولُ اللّه‏ِ  صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله‏ و سلم : « أنتِ سَيِّدَةُ نِساءِ أهلِ الجَنّةِ ! » وَ اللّه‏ِ يا مُغِيرَةُ إنَّ مَصيرَكَ إلىَ النّارِ ؛

اى مغيره !

تو فاطمه دختر رسول خدا  صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله‏ و سلم را مضروب ساختى ، چندان كه خون از بدن وى جارى گشت  و آنچه را كه در بطن خويش داشت بيفكند، و بدين ترتيب مى‏ خواستى منزلت رسول خدا  صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله‏ و سلم را حقير و سبك شمارى، و با فرمان آن حضرت (در بزرگداشت مقام دخترش) مخالفت ورزى، و به او بى‏ حرمتى كنى، در حالى كه رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله‏ و سلم به دخت خويش فرموده بود : تو سرور بانوان اهل بهشتى !

اى مغيره ! سوگند به خدا كه بازگشت تو سوى آتش است .

بحار الانوار ، ج 44 ، ص 83

گفته‏ اند كه چون امام امير المؤمنين  عليه‏ السلام پيكر رنجور دخت پيامبر  صلى ‏الله ‏عليه‏ و‏ آله‏ و سلم حضرت زهراى اطهر  عليهاالسلام را در بستر خاك نهاد و لحد را پوشاند، اندوه جانكاه غربت، روح مطهّر حضرتش را سخت آزرد. در اين حال برخاست و روى به مرقد پاك نبوى، با پيامبر اكرم صلى‏ الله ‏عليه ‏و‏ آله‏ و سلم اين گونه راز دل گفت:

السَّلامُ عَلَيْكَ يَا رَسُولَ اللّه‏ِ عَنّى وَ عَنِ ابْنَتِكَ النّازِلَةِ فى جِوَارِكَ وَ السَّرِيعَةِ اللِّحَاقِ بِكَ . قَلَّ يا رَسُولَ اللّه‏ِ عَنْ صَفِيَّـتِكَ صَبْرى ، وَ رَقَّ عَنْهَا تَجَلُّدى ، إِلاّ أَنَّ لى فى التَّأَسّى بِعَظِيمِ فُرْقَتِكَ ، وَ فَادِحِ مُصِيبَتِكَ مَوْضِعَ تَعَزٍّ . فَلَقَدْ وَسَّدْتُكَ فى مَلْحُودَةِ قَبْرِكَ ، وَ فاضَتْ بَيْنَ نَحْرى وَ صَدرى نَفْسُكَ ، إنّا لِلّهِ وَ إنّا إلَيْهِ راجِعُونَ . فَلَقَدِ اسْتُرْجِعَتِ الْوَديعَةُ ، وَ أُخِذَتِ الرَّهينَةُ ؛ أَمّا حُزْنى فَسَرْمَدٌ ، وَ أَمّا لَيْلى فَمُسَهَّدٌ ، إِلى أَنْ يَخْتارَ اللّه‏ُ لى دَارَكَ الَّتى أَنْتَ بِها مُقِيمٌ ؛ وَ سَتُنَبِّئُكَ ابْنَتُكَ بِتَضافُرِ أُمَّتِكَ عَلى هَضْمِهَا ، فَأَحْفِهَا السُّؤالَ وَ اسْتَخْبِرْهَا الحالَ ؛ هذَا وَ لَمْ يُطِلِ العَهْدُ ، وَ لَمْ يَخْلُ مِنْكَ الذِّكْرُ ؛ وَ السَّلامُ عَلَيْكُما سَلامَ مُوَدِّعٍ ، لا قَالٍ وَ لا سَئِمٍ . فَإِنْ أَنْصَرِفْ فَلا عَنْ مَلالَةٍ ، وَ إِنْ أُقِمْ فَلا عَنْ سُوءِ ظَنٍّ بِما وَعَدَ اللّه‏ُ الصّابِرينَ

سلام بر تو اى رسول خدا ! از من و از دخترت كه اينك در جوارت آرميده ، و شتابان به تو پيوسته است. از فراق دختر برگزيده تو شكيبايى‏ ام كاسته شده ، و توان تحمّلم رو به ضعف نهاده است، جز آن كه يادكرد سنگينى فراق و تلخى مصيبت فقدان تو، مرارت اين اندوه را بر من هموار مى‏ سازد و خويش را بدان تعزيت مى‏ گويم؛ آرى، من با دست خود بسترى از خاك برايت گستردم ، و تو را در خانه گور گذاشتم، و روح مطهّرت آن گاه كه سرت بر سينه‏ ام بود، به سراى ملكوت پر گشود، پس جز اين نيست كه ما از آن خداييم و به سوى او باز مى‏ گرديم .

اكنون آن « سپرده » باز پس خواسته شد و آن « امانت » گرفته شد ! امّا اندوه من ( در اين مصيبت ) هميشگى است ، و هر شبِ من به بيدارى خواهد گذشت ، تا آن گاه كه خداوند همان سرايى را كه تو در آن مُقام كرده‏ اى براى من نيز برگزيند …

… و به زودى دخترت به تو خبر خواهد داد كه چه سان امّتت براى ستم به او و درهم شكستن وى به يارى يكديگر برآمدند ؛ پس كنجكاوانه از او پرس و جو كن، و آنچه را كه واقع شده است از وى باز پُرس! و اين همه در حالى بود كه هنوز از رحلت تو ديرى نگذشته، و ظرف خاطره‏ ها از يادت تهى نگشته؛

و سلامى دوباره بر شما باد، سلام كسى كه نه بر شما خشمگين و نه از انس با شما خسته است؛ پس اگر (از تربت شما) باز گردم نه از سر رنجيدگى و آزردگى است، و اگر بمانم چنان نيست كه به آنچه خداوند به شكيبايان نويد داده است بد گمان باشم .

نهج‏البلاغه ، خطبه 202

شكواى اوّل

حضرت فاطمه زهرا سلام‏ اللّه‏ عليها فرموده است:

صُبَّتْ عَلـَىَّ مَصائِبٌ لـَوْ أنَّها  ***  صُبَّتْ عَلَى الأيّامِ صِرْنَ لَيالِيا

بر من مصيبتهايى فرود آمد كه هرگاه بر روزهاى روشن فرود مى‏ آمد، چونان شب، تيره و تار مى‏ شدند

بحار الانوار، ج 9، ص 106

بانو امّ سلمه ـ همسر ارجمند پيامبر اكرم  صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله‏ و سلم ـ دخت رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه ‏و‏ آله‏ و سلم را اين گونه ستوده است:

هِىَ الحَوْراءُ بَينَ الإِنْسِ وَ الأُنْسُ لِلنَّفْسِ، رُبِّيَتْ فى حُجورِالأنْبِياءِ، وَ تَداوَلَتْها أيْدِى المَلائِكَةِ وَ نَمَتْ فى حُجورِ الطّاهِراتِ وَ نَشَأَت خَيرَ مَنْشَأٍ وَ رُبِّيَتْ خَيْرَ مُرَبّـٍى؛ هِىَ خِيَرَةُ النِّسْوانِ وَ أُمُّ سادَةِ الشُّبّانِ وَ عَديلَةُ مَريمَ ابْنَةَ عِمرانَ وَ حَليلَةُ لَيثِ الأقْرانِ؛

او حوريّه‏ اى ميان انسانها ، و مايه آرامش نفْس (پيامبر) بوده است .

او در دامان پيامبران پرورش يافته ، دستان فرشتگان او را برگرفته و به ديگرى سپرده، در آغوش پاكيزگان رشد كرده، در نيكوترين جايگاهها باليده، و در مهد بهترين مربّى پرورده شده است .

او برگزيده بانوان، و مام سرور جوانان، و همتاى مريم دخترعمران و همسر قهرمان قهرمانان است.

دلائل الإمامة ، ص 124

ابو محمّد عبداللّه‏ بن محمّد عابد از حضرت امام حسن عسكرى  عليه‏ السلام درخواست مى‏ كند كه چگونگى ابلاغ سلام و صلوات به پيشگاه حضرات معصومين  عليهم‏ السلام را به وى بياموزد . امام  عليه‏ السلام بر يكايك پيشوايان معصوم به تفكيك و تفصيل درود مى‏ فرستد، و در عرض ادب به محضر حضرت صدّيقه طاهره فاطمه زهرا سلام‏ اللّه‏ عليها كلمات ذيل را تقرير مى‏ فرمايد:

اللّهُمَّ صَلِّ عَلَى الصِّدِّيقَةِ فاطِمَةَ الزَّكِيَّةِ، حَبيبَةِ حَبيبِكَ وَ نَبِيِّكَ، وَ أُمِّ أَحِبّآئِكَ وَ أَصْفِيآئِكَ ، الَّتِى انْتَجَبْتَها وَ فَضَّلْتَها وَ اخْتَرْتَها عَلى نِساءِ العالَمينَ

اللّهُمَّ كُنِ الطّالِبَ لَها مِمَّنْ ظَلَمَها وَ اسْتَخَفَّ بِحَقِّها ، وَ كُنِ الثّائِرَ

اللّهُمَّ بِدَمِ أَوْلادِها

اللّهُمَّ وَ كَما جَعَلْتَها أُمَّ أَئِمَّةِ الهُدى ، وَ حَليلَةَ صاحِبِ اللِّواءِ ، وَ الْكَريمَةَ عِنْدَ الْمَلاَءِ الأعْلى ، فَصَلِّ عَلَيْها وَ عَلى أُمِّها صَلوةً تُكْرِمُ بِها وَجْهَ أَبيها مُحَمَّدٍ صَلَّى‏ اللّه‏ُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ ، وَ تُقِرُّ بِها أَعْيُنَ ذُرِّيَّتِها ، وَ أَبْلِغْهُمْ عَنّى فى هذِهِ السّاعَةِ أفْضَلَ التَّحِيَّةِ وَ السَّلامِ ؛

خدايا ! بر حضرت صدّيقه فاطمه ، آن بانوى مطهّره پاك نهاد ، آن محبوبه حبيب تو و پيامبرت ، و مام دوستان و برگزيدگانت درود فرست ،

همو كه ( خالص و ) پيراسته‏ اش ساختى، و برترى‏ اش بخشيدى، و او را بر همه بانوان جهان برگزيدى .

خدايا ! تو خود از هر كس كه به او ستم كرده و حقّ وى را سبك شمرده است بازخواست نما، و دادخواه خون پاك فرزندان او باش !

خدايا ! همان گونه كه او را مام امامان هدايتگر ، و همسر (اميرالمؤمنين) صاحب رايت (فتح و حمد) قرار دادى ، و منزلتش را در عالم برين گرامى داشتى، پس بر او و بر مادر بزرگوارش درود فرست، درودى كه پدر ارجمندش محمّد را ـ كه تحيّت تو بر او و خاندانش باد ـ بدان اكرام كنى، و ديدگان فرزندانش را به آن روشن سازى، و هم اينك برترين سلام ها و تحيّات را از جانب من به ايشان ابلاغ فرما !

مصباح المتهجّد ، ص 401